Μαλιπιέρο, Τζαν Φραντσέσκο

(Gian Francesco Malipiero, Βενετία 1882 – 1973). Ιταλός συνθέτης. Ήταν γιος ενός πιανίστα και αρχιμουσικού αριστοκρατικής καταγωγής. Μετά τις σπουδές του στην Μπολόνια και στη Βενετία με τον Ενρίκο Μπόσι, αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς στην ανακάλυψη παλαιών έργων ιταλικής μουσικής και επιμελήθηκε τους 16 τόμους των Απάντων του Μοντεβέρντι (1926-42) και την έκδοση της οργανικής μουσικής του Βιβάλντι (1947-72). Το 1913 βρέθηκε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε φιλικά με τον μουσικό Αλφρέντο Καζέλα, με τον οποίο υπήρξαν συνιδρυτές της Ιταλικής Εταιρείας Σύχρονης Μουσικής (1917) και της Κοινοπραξίας Νέων Μουσικών (1923). Το διάστημα 1939-52 διετέλεσε διευθυντής του Μουσικού Λυκείου Βενετίας. Υπήρξε ένας πολυγραφότατος συνθέτης, του οποίου το έργο (επηρεασμένο αρχικά από τους ιμπρεσιονιστές και αργότερα από το έργο των Ιταλών δασκάλων του 17ου και 18ου αι.) χαρακτηρίστηκε από τη διαρκή εξέλιξη της μουσικής γλώσσας και από την τάση αφαίρεσης κάθε περιττού, επιφανειακού συγκινησιακού στοιχείου προς όφελος της ουσιαστικής ομορφιάς. Από την ευρύτατη παραγωγή του σημαντικότερα είναι τα έργα Τρεις γκολντονικές κωμωδίες (1926), Αντώνιος και Κλεοπάτρα (1938), Εκάβη (1941), Κόσμοι ουράνιοι και κολασμένοι (1950), Ντον Τζοβάνι (1964) κ.ά. Ανάμεσα στα έργα θρησκευτικής μουσικής τα πιο αξιόλογα είναι Το Πάθος (1935) και η Λειτουργία για τους νεκρούς (1938). Ο Μ. έγραψε επίσης έργα ενόργανης μουσικής (κοντσέρτα, συμφωνίες, κουαρτέτα, σονάτες και ριτσερκάρι). Είναι συγγραφέας μονογραφιών και δοκιμίων.